محققان به اولین داروی توانبخشی پس از سکته مغزی در آزمایش روی موش‌ها دست یافتند
تاکنون توانبخشی پس از سکته مغزی عمدتاً فیزیکی انجام می‌شد؛ این دارو می‌تواند به این فرایند کمک کند.
به گزارش آی تی بوم؛ اکثر بیماران پس از سکته مغزی کاملاً بهبود نمی‌یابند. تاکنون نیز هیچ دارویی برای بهبود و توانبخشی افراد دچار سکته مغزی وجود نداشته است. اکنون محققان با آزمایش روی موش‌ها می‌گویند اولین دارو برای توانبخشی این افراد را پیدا کرده‌اند.
براساس گزارش Medical Xpress، محققان دانشگاه کالیفرنیا لس‌آنجلس (UCLA) در پژوهش جدید خود می‌خواستند دارویی پیدا کنند تا بیماران سکته مغزی با مصرف آن، حرکات و قدرت جسمانی خود را بهبود دهند. به گفته محققان، سکته مغزی مانند بسیاری از بیماری‌ها ازجمله سکته قلبی، عفونت یا سرطان نیست که بتوان با دارو آن را بهبود بخشید. عمدتاً توانبخشی فیزیکی انجام می‌شود که نتایج مثبتی نیز دارد اما اکنون محققان می‌خواهند با دارو به بیماران کمک کنند.
داروی توانبخشی افراد دچار سکته مغزی
محققان UCLA با آزمایش روی موش‌هایی که سکته مغزی کرده بودند، دریافتند بخشی از اتصالات مغزی در اثر سکته از بین می‌رود؛ نکته عجیب اینکه این اتصالات از محل دقیق سکته دور هستند. با قطع این اتصالات، شبکه‌های نورونی هماهنگی خود برای انجام حرکت و راه‌رفتن را از دست می‌دهند.
به عبارت دقیق‌تر، محققان می‌گویند برخی ارتباطاتی که پس از سکته مغزی از بین می‌رود، در سلولی به نام نورون پاروالبومین (Parvalbumin) رخ می‌دهد. این نوع نورون به تولید ریتمی مغزی کمک می‌کند که به آن نوسانات گاما می‌گویند، این نوسانات نورون‌ها را به هم متصل می‌کند تا شبکه‌های هماهنگی را برای ایجاد رفتارهای مختلف مانند حرکات فیزیکی تشکیل دهند. سکته مغزی باعث ازبین‌رفتن نوسانات گاما در مغز می‌شود. محققان دریافتند توانبخشی فیزیکی موفقیت‌آمیز هم در موش‌های آزمایشگاهی هم در انسان، نوسانات گاما را به مغز بازمی‌گرداند و در موش‌ها، اتصالات ازدست‌رفته نورون‌های پاروالبومین را ترمیم می‌کند.
در ادامه، محققان 2 داروی کاندید را شناسایی کردند که ممکن است پس از سکته نوسانات گاما ایجاد کنند. این داروها نورون‌های پاروالبومین را تحریک می‌کنند. محققان دریافتند یکی از این داروها به نام DDL-920 باعث بهبود قابل‌توجهی در کنترل حرکت موش‌ها می‌شود. البته مطالعات بیشتری برای سنجش ایمنی و اثربخشی DDL-920 نیاز است تا بتوان آن را روی انسان آزمایش کرد.
