مخفی کردن گوشی، اهمال‌کاری شما را متوقف نمی‌کند
مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که با پنهان‌کردن گوشی، بهره‌وریتان بیشتر نمی‌شود؛ زیرا در آن صورت باز هم چیز دیگری پیدا خواهید کرد که حواستان را پرت کند.
به گزارش آی تی بوم؛
نتایج مطالعه‌ی جدید، خبر بدی برای افرادی دارد که امیدوارند با قرار‌دادن گوشی در کشوی میز، اهمال‌کاری خود را در طول روز کاری متوقف کنند؛ تحقیقات جدید نشان می‌دهد که شما احتمالاً چیزی دیگری برای پرت‌کردن حواس خود پیدا خواهید کرد. به گفته‌ی محققان مدرسه‌ی اقتصاد و علوم سیاسی لندن، مشکل در واقع خود دستگاه‌های الکترونیکی نیستند، بلکه شیوه‌ای است که استفاده از این ابزارها، عملاً مغز ما را تغییر داده است.
افراد با حذف گوشی، زمان اضافه‌ی خود را صرف کار نمی‌کنند
مکسی هایتمایر، یکی از نویسندگان مطالعه جدید که در مجله‌ی Frontiers in Computer Science منتشر شده است، در بیانیه‌ای گفت: «در تحقیقاتم می‌خواهم بحث را فراتر از دستگاه‌های الکترونیکی ببرم. مشکل، خودِ گوشی هوشمند نیست، بلکه کاری است که ما با آن انجام می‌دهیم و صادقانه بگویم، اپلیکیشن‌هایی که این عادت‌ها را ایجاد و تقویت می‌کنند.»
تیم تحقیقاتی هایتمایر برای بررسی تاثیر گوشی روی اهمال‌کاری، از ۲۲ داوطلب ۲۲ تا ۳۱ ساله خواستند که دو شیفت کاری پنج‌ساعته را در یک اتاق خصوصی و عایق صدا سپری کنند. از آن‌ها خواسته شد که دستگاه‌های الکترونیکی روزمره خود، یا حداقل لپ‌تاپ و گوشی‌شان را همراه داشته باشند.
تیم از داوطلبان نخواست که تنظیمات اعلان ترجیحی خود را در هیچ دستگاهی تغییر دهند. در عوض، از شرکت‌کنندگان خواسته شد که در یکی از روزها گوشی خود را روی میز قرار دهند و در روز دیگر، آن را روی میزی در فاصله حدود ۱٫۵ متری بگذارند. به غیر از آن، داوطلبان موظف شدند که مسئولیت‌های کاری عادی خود را انجام دهند. در همین حین، محققان تعداد و مدت زمانی را که شرکت‌کنندگان از کار فاصله گرفته و به انجام کارهای غیرمرتبط روی گوشی یا کامپیوتر خود می‌پرداختند، ثبت کردند.
داده‌های تحقیقات واضح بود؛ اگرچه شرکت‌کنندگان در روزی که گوشی را دورتر گذاشته بودند، کمتر به آن نگاه می‌کردند، زمان آن را با کارهای غیرمرتبط روی کامپیوتر جایگزین کردند. صرف‌نظر از نوع دستگاه، به‌طور میانگین، شرکت‌کنندگان حدود ۳٫۵ ساعت کار و ۱٫۳ ساعت تفریح داشتند. هایتمایر استدلال کرد: «مشکل در خود دستگاه نیست، بلکه در عادت‌ها و روال‌هایی است که ما در استفاده از این ابزارها ایجاد کرده‌ایم.»
شواهد فزاینده نشان می‌دهد که ماهیت اعتیادآور و بازی‌وار اپلیکیشن‌ها و پلتفرم‌های شبکه‌های اجتماعی می‌تواند مسیرهای عصبی کاربر را تغییر داده و بر سلامت کلی آن‌ها تأثیر بگذارد. همان‌طور که مطالعه نشان می‌دهد، پیامدهای این مسئله تنها محدود به زمان و تعداد دفعات استفاده از این دستگاه‌ها نیست، بلکه به دلیل استفاده از آن‌ها مربوط می‌شود.
طراحی خاص اپلیکیشن‌ها ما را مجبور به استفاده‌ی اعتیادآور از گوشی می‌کنند
نتیجه‌ی تحقیق طبق گفته‌ی هایتمایر، نبردی بسیار نابرابر است که هر روز، بی‌وقفه، هنگام استفاده از گوشی‌هایمان درگیر آن می‌شویم. او ادامه داد: «عوامل اصلی که بیشترین توجه ما را در گوشی‌ها جذب می‌کنند، توسط شرکت‌های بزرگ طراحی شده‌اند که از ناتوانی ما در مقاومت در برابر وسوسه استفاده از آن‌ها سود هنگفتی می‌برند. همه این‌ها عملاً به‌طور خاص طراحی شده است.»
متأسفانه، هیچ راه‌حل واحدی برای معضل فرهنگی استفاده بیش‌از‌حد از گوشی‌ها و دستگاه‌های الکترونیکی وجود ندارد. در سطح فردی، افراد می‌توانند از راهکارهایی مانند تنظیم برنامه‌های خودکار برای بی‌صدا‌کردن اعلان‌ها در ساعات مشخص و تمرکز بیشتر بر میزان استفاده‌شان از دستگاه‌ها استفاده کنند. هایتمایر همچنین معتقد است که نظارت و وضع قوانین بهتر، برای تولیدکنندگان اپلیکیشن‌ها و دستگاه‌ها ضروری است، به‌ویژه در مورد کاربران کم‌سن‌تر.
هایتمایر در پایان گفت: «این دستگاه‌ها فوق‌العاده مفید هستند و می‌توانند به یادگیری و خلاقیت کمک کنند، اما هزینه‌ای دارند که حتی بیشتر بزرگسالان هم در مدیریت آن مشکل دارند. بنابراین، نمی‌توانیم این موضوع را نادیده بگیریم.»
