به گزارش آی تی بوم؛ «لورن راملان»، دانشجوی دکترای دانشگاه MIT، در ویدیو و پیشنویس مقاله خود توضیح میدهد که چگونه توانسته است بازی Doom را روی باکتریهای E. Coli روده اجرا کند. او نمایشگری یک بیتی را تماماً با این باکتریها ساخت. البته وضوح این نمایشگر تنها 32 در 48 پیکسل است و نباید توقع داشت که کیفیت چندانی ارائه دهد. راملان برای روشنشدن این باکتریها از پروتئینهای فلورسنت نیز استفاده کرد.
این باکتریها بهخودیخود این بازی را اجرا نمیکنند و راملان این مواد بیولوژیکی را با کدهای دیجیتال ترکیب کرده است. این باکتریها مانند نمایشگری بسیار کوچک عمل میکنند. همچنین نرخ فریم این نمایشگر باکتریایی بهشدت ضعیف است؛ 70 دقیقه طول میکشد تا باکتریها یک فریم از بازی را پیش ببرند و هشت ساعت دیگر زمان میبرد تا به حالت اولیه بازگردند. به عبارت دیگر، باید 9 ساعت صبر کرد تا یک فریم اجرا شود و حدود 600 سال نیز طول میکشد تا این بازی از ابتدا تا انتها انجام شود.
بنابراین اگرچه این تجربه 600 ساله روانترین تجربه گیمپلی را ارائه نمیدهد، اما همچنان ایدهای خلاقانه است. درواقع این تجربه ثابت کرد که میتوان Doom را تقریباً روی هر چیزی بازی کرد. این ویدیوگیم حتی روی نمایشگر نوارهای تست بارداری، نورونهای مغز موشهای صحرایی و حتی داخل بازیهای دیگر مانند دنباله آن، یعنی Doom II و ماینکرفت قابل بازی است. درواقع از سال 2006 بود که اصطلاح DROE یا «Doom روی هر چیزی اجرا میشود» رواج پیدا کرد و افراد مختلف بسته به خلاقیت خود، این بازی را روی پلتفرمهای گوناگون نصب کردند.
منبع: دیجیتو
